اثر کاربامازپین بر سطح سرمی هموسیستئین موش های باردار و ناهنجاری جنینی

زمینه و هدف : مصرف کاربامازپین در طی بارداری می تواند باعث القاء تعدادی از ناهنجاری هایی جنینی گردد. از طرفی مطالعات اخیر حاکی از افزایش سطح هموسیستئین خون در اثر مصرف کاربامازپین است. این مطالعه به منظور ارزیابی سطح سرمی هموسیستئین موش های کوچک باردار در معرض داروی کاربامازپین و ارتباط احتمالی آن در ایجاد ناهنجاری های جنینی انجام شد. روش بررسی : این مطالعه تجربی روی 40 سر موش ماده نژاد balb/c با وزن 25-30 gr و سن تقریبی دو ماه انجام شد. موش های باردار به دو گروه کنترل و دو گروه تجربی (10 سر موش در هر گروه) تقسیم شدند. گروه های کنترل معمول و حامل (منفی)، نرمال سالین و محلول 1% تویین 20 در نرمال سالین و گروه های تجربی і و іі داروی کاربامازپین را به میزان 30 و 60 میلی گرم بر کیلوگرم وزن بدن را به صورت تزریق داخل صفاقی از روز ششم تا روز پانزدهم بارداری روزانه دریافت کردند. موش ها در روز 18 بارداری ابتدا با کلروفرم بیهوش و پس از خونگیری از قلب مادرها، جنین ها برای تعیین ناهنجاری خارج و بررسی شدند. هموسیستئین نمونه های سرم خون مادران توسط کیت به روش الایزا بررسی شدند. داده های با استفاده از نرم افزار spss-18 و آزمون های chi-square ، anova و tukey تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها : سطح سرمی هموسیستئین موش های باردار گروه های تجربی یک (1.31±10.56 µmol/l) و تجربی دو (1.64±11.11 µmol/l) در مقایسه با گروه کنترل معمولی (1.33±5.99 µmol/l) و کنترل منفی (1.25±5.89 µmol/l) افزایش معنی داری داشت (p<0.006). میانگین وزن بدن و طول سری دمی جنین ها در گروه های تجربی نسبت به کنترل دارای کاهش معنی دار بودند (p<0.05) و ناهنجاری های خاصی از قبیل اختلال در اندام ها، ناهنجاری های صورت، اختلال در ستون مهره ها و ناهنجاری های شدید دیگری مشاهده شد. نتیجه گیری : این مطالعه نشان داد که افزایش هموسیستئین را می توان به عنوان یک عامل خطر احتمالی در ایجاد ناهنجاری های جنینی مرتبط با کاربامازپین مطرح کرد.